ေ၀လင္း / ၀၆ ဧျပီ ၂၀၁၀
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္း မတ္လလယ္ပိုင္းအထိ စက္မႈဇုန္လုပ္သား သပိတ္ေတြ (၁၄) ႀကိမ္ေျမာက္ ဆက္တုိက္ျဖစ္သြားခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္္။ လစာ၊ အခ်ိန္ပိုေၾကး၊ ခရီးစရိတ္၊ မက်န္းမာစဥ္နဲ႔ စေန၊ တနဂၤေႏြ အမ်ားျပည္သူ အလုပ္ပိတ္ရက္္ေတြမွာ နားေနခြင့္၊ ေသာက္သံုးေရကိစၥ၊ လုပ္ငန္းခြင္က အေပါ့အပါးထြက္ခြင့္ … စတဲ့ ဘက္စံုလုိအပ္ခ်က္ အရပ္ရပ္ကို သည္းမခံႏိုင္ၾကတဲ့အဆံုး အခုလုိ ဆႏၵျပပြဲေတြ တသီႀကီး ေပၚထြက္လာျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းအမ်ဳိးအစားနဲ႔ စက္႐ံုခ်င္း ကြဲျပားေပမယ့္ စက္မႈဇုန္က စက္႐ံုပိုင္ရွင္၊ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းရွင္မ်ားရဲ႕ အလုပ္သမားေတြအေပၚ ဆက္ဆံမႈေတြကေတာ့ သိပ္မကြာၾကပါဘူး။ စက္႐ံုသပိတ္ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြတုိင္းမွာ အလုပ္သမားတို႔ရဲ႕ နစ္နာခံစား ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ား သြားၿပီးတူညီေနၾကပါတယ္။ တၿပိဳင္တည္း ခ်ိန္ကိုက္ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရျခင္းဟာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေရာ အလုပ္သမားေတြ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာပါ မေျပလည္ၾကတဲ့ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္း အသီးသီးေၾကာင့္မုိ႔ပါ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွာ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားကို စတင္လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့ရာကေန ျမန္မာ့အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးစည္ပင္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္ရဲ႕ စီးပြားေရးကန္႔သတ္ပိတ္ဆို႔ခ်က္ (ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ အက္ဥပေဒ ၂၀၀၃) နဲ႔ ထပ္တူ ျပည္တြင္းက မၾကာခဏ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ျပတ္ေတာက္တဲ့ ျပႆနာမ်ား၊ နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ ႀကိဳးနီစနစ္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား၊ အတင္းအဓမၼ ေငြညႇစ္ေကာက္ခံမႈမ်ားနဲ႔ တရား၀င္ လာဘ္စားမႈေတြ … စတဲ့ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကို စက္မႈဇုန္အလုပ္ရွင္ေတြ ယေန႔တုိင္ ေျဖရွင္းေနရဆဲပါ။ ကိုယ့္အတြက္ အျမတ္က်န္ေအာင္ လုပ္အားေတြအေပၚကေန ထပ္မံျဖစ္ညႇစ္ယူႏုိင္ပါမွ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အလုပ္ျဖစ္ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားဘ၀နဲ႔ ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္ေတြရဲ႕ လက္ေတြ႔အေျခအေနကို အခု အလုပ္သမားဆႏၵျပပြဲမ်ားက ကမာၻကို လွစ္ဟျပလုိက္ၾကပါၿပီ။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားထက္ နိ္မ့္က်လြန္းလွတဲ့ လစာေငြ တလ (၃၀,၀၀၀) က်ပ္၊ ေန႔စား (၁၀၅၀) က်ပ္ႏႈန္းေလာက္နဲ႔ မနက္ (၇) နာရီက ည (၁၁) ေက်ာ္အထိ ၾကာျမင့္တဲ့ မတရားအလုပ္ခ်ိန္ေတြ၊ အလုပ္ပ်က္ခဲ့ရင္ လစာေငြထဲက ျဖတ္ေတာက္ခံရမႈေတြအျပင္ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးပါ နိမ့္ပါးလြန္းေနတဲ့ ေမွာင္မိုက္ထဲက ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္လုပ္သားဘ၀ အေျခအေနမွန္ေတြကို ဆႏၵျပပြဲျဖစ္လာမွ လူေတြသိၾကရတာပါ။ စက္မႈထြန္းကားစ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၈) ရာစုေခတ္လို တေန႔အလုပ္ခ်ိန္ (၁၄) နာရီေလာက္ ေသြးစုပ္ခံဘ၀အျဖစ္မ်ဳိးကို နအဖေခတ္မွာ စက္မႈဇုန္လုပ္သားေတြ ေခါင္းငံု႔လည္စင္း အႏုိင္က်င့္ခံေနၾကရတာပါ။
ဆႏၵျပပြဲေတြဟာ ရဲ၊ လံုထိန္း၊ အခ်ဳပ္ကား၊ မီးသတ္ကား … စတာေတြနဲ႔ နအဖတုိ႔ဘက္က အင္အားျပ ၿခိမ္းေျခာက္လုိ႔သာ ေကာက္႐ိုးမီးလိုမ်ဳိး ဟုန္းခနဲ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ရတာပါ။ ေခြၽးသိပ္ ေခ်ာ့ေမာ့ ကတိေပးၿပီး အလုပ္သမားေတြကုိ လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္၀င္ခုိင္းခဲ့တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြကိုယ္တုိင္ သူတို႔ကတိေတြအတုိင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးဖုိ႔ရာ လတ္တေလာမွာကို အေတာ္ႀကီး ခက္ခဲေနၾကပါတယ္။ “လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတုန္းကလည္း လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္ (၂) ျမန္မာရက္စ္ စက္႐ံုက လုပ္သား (၂၀၀) နဲ႔ နယူူးေ၀းစက္႐ံုက လုပ္သား (၇၀၀) တုိ႔က လုပ္ခေငြ (၅,၀၀၀) က်ပ္တုိးဖို႔၊ အုိဗာတုိင္ေၾကး တနာရီ (၁၀၀) က်ပ္ႏႈန္းစီ တုိးေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကတာကို အလုပ္ရွင္ေတြ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းမေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္ခနဲ႔ အုိဗာတုိင္ေၾကးေပါင္းၿပီး ေရာေရာေထြးေထြး ေငြေလး (၂,၀၀၀) က်ပ္ေလာက္ပဲ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ခ့ဲဲၾကပါတယ္။” အခုလည္း အလုပ္ရွင္ဘက္က ကတိမတည္ခဲ့လို႔သာ စက္႐ံုတခ်ဳိ႕မွာ ဒီႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္း ႏွစ္ေက်ာ့ျပန္ သပိတ္ေမွာက္ၿပီး အခြင့္အေရးေတာင္းဆုိၾကရတဲ့ အေနအထား ေရာက္သြားတာကိုပဲၾကည့္ရင္ စက္မႈဇုန္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနမွန္ကို မွန္းဆႏုိင္ပါၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပမႈေတြမွာ အလုပ္သမားေတြတင္မက လုပ္ငန္းရွင္ေတြကိုလည္း နအဖတုိ႔ ဖိအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ၾကား၀င္လာေရာက္ညိႇႏိႈင္းေပးသူ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက ဒု-ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျမင့္ေဆြ၊ စက္မႈ (၁) ၀န္ႀကီး ဦးေသာင္း၊ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ စက္မႈကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း အတြင္းေရးမႉး ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေလးတုိ႔ရဲ႕ တိုက္တုိက္တြန္းတြန္း အတင္းအဓမၼ ညိႇခုိင္းမႈေၾကာင့္ ျပႆနာေတြ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လြယ္လြယ္ေလး ကတိေပးလုိက္ၿပီး ဒီေပးလုိက္တဲ့ ကတိအတိုင္းကို တခ်ဳိ႕စက္႐ံုေတြမွာ အခုထိ ေျဖရွင္းမေပးႏိုင္ေသးပါဘူး။ စီးပြားေရးအရ တြက္ေျခမကိုက္ရတဲ့ ၾကားကေနၿပီး အခုလုိမ်ဳိး ထပ္ျဖစ္လာေတာ့ စက္႐ံုေတြကုိ ပိတ္ပစ္ဖို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္က စဥ္းစားေနၾကသလုိ စက္႐ံုပိုင္ရွင္ေျပာင္း၊ လုပ္ငန္းလက္လႊဲလက္ေျပာင္းလုပ္တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေပၚေနၾကတာ စက္မႈဇုန္အသီးသီးက အဆင္မေျပတဲ့ ျမန္မာအထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြရဲ႕ လက္ငင္းအေျခအေနမွန္ေတြပါ။
စက္မႈဇုန္က ကုမၸဏီ၊ စက္႐ံုပိုင္ရွင္အမ်ားစုဟာ ကိုုရီးယား၊ စင္ကာပူနဲ႔ တုိင္၀မ္ဘက္က တ႐ုတ္ကုမၼဏီေတြသာ အမ်ားစုျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္ထြက္ကုန္ေတြကို ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကန္ေစ်းကြက္ထဲ တင္ပို႔ႏုိင္ခြင့္မရွိဘဲ တုိင္၀မ္၊ ကိုရီးယားေစ်းကြက္ထဲမွာ ျဖဳန္းရတာမို႔ အက်ဳိးအျမတ္ နည္းနည္းပဲ ရႏုိင္ၾကပါတယ္။ ခ်ဳပ္ၿပီး ကုန္ေခ်ာေတြ အခုလုိမ်ဳိး ဆက္ၿပီးကန္႔သတ္ခံထားရရင္ စက္မႈဇုန္ေရွ႕အနာဂတ္ စီးပြားေရးအဆင္ေျပဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က စတင္ၿပီး အေမရိကန္ဘက္တင္ပို႔ေနတဲ့ ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္ထုတ္ အထည္ေတြ ပိတ္ပင္ကန္႔သတ္ခံခဲ့ရပါတယ္္။
၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ေဒၚလာ (၁၁၆.၈၈၆) သန္းဖုိး တင္ပို႔ခဲ့ရာကေန ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ (၇၅.၉၆၇) သန္းဖိုးအထိ ထက္၀က္ခန္႔ က်ဆင္းသြားေၾကာင္း (အေမရိကန္က ျပည္နယ္ ၂၅ ခုမွာ ဆုိင္ခြဲေပါင္း ၁၈၀ ေလာက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ Grat Sports အပါအ၀င္ Wal-Mart/ Kenneth/ Cole/ Hanes တုိ႔လုိ) အဓိက အ၀တ္အထည္ ကုမၸဏီႀကီးေတြကလည္း ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္က အထည္ေတြကို မွာယူတင္သြင္းတာ လံုး၀မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအက္ဥပေဒ (၂၀၀၃ ခုႏွစ္) အတည္ျပဳၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ဥေရာပကုိ တင္ပို႔ေပးေနက် အထည္ေစ်းကြက္အေျခအေန တစတစ ဆုိးလာၿပီး ၂၀၀၆ ခုႏွစ္အေရာက္မွာ အထည္ခ်ဳပ္ေစ်းကြက္ လံုး၀ပ်က္သြားခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္ထဲ ေကာက္ယူတဲ့ စာရင္းေတြအရ စက္မႈဇုန္မွာ စက္႐ံုေပါင္း (၄၀၀) ေက်ာ္ကို အလုပ္သမား (၄) သိန္းအင္အားနဲ႔ လည္ပတ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ၀င္ေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း (၈၀၀) ေလာက္ရရာကေန အခု ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ထဲမွာ စက္႐ံုေပါင္း (၁၂၀) ေလာက္ကို အလုပ္သမားအင္အား (၆) ေသာင္းေလာက္နဲ႔ လည္ပတ္ေနရပါၿပီ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္ လုပ္သားေပါင္း (၃၅၀,၀၀၀) အနက္ လုပ္သား (၄၀,၀၀၀) ကေန (၆၀,၀၀၀) ေလာက္အထိ အလုပ္ျပဳတ္ဖြယ္ရွိတယ္လုိ႔ အေမရိကန္ဘက္က ခန္႔မွန္းေနပါတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ပြားႏႈန္းေတြလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ တုိုးတက္မ်ားျပားလာေနတာေႀကာင့္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့လူဦးေရ (၄၉) သန္းမွာ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း (၄.၀၈) ရာခုိင္ႏႈန္းရွိခဲ့ၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ လူဦးေရ (၅၂) သန္းမွာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရက (၅.၆) ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ျမင့္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံဘက္ကို ေရာက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနတဲဲ့ (ျမန္မာအလုပ္သမားဦးေရ ၂၇ သန္းရဲ႕ ၇.၉ - ၁၀.၅ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ရွိေနတဲ့) ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာအလုပ္သမားအင္အား (၂) သန္း စာရင္းကို ထည့္မတြက္ထားေသးပါဘူး။ သူတို႔ေတြကို ထုိင္းစက္႐ံုေပါင္း တသိန္းေလာက္က အလုပ္အကိုင္ေတြ ရွာေပးထားခဲ့တာပါ။
ဒီကေန႔ ရန္ကုန္ လွႈိင္သာယာစက္မႈဇုန္ထဲမွာ အထည္ခ်ဳပ္၊ ဖိနပ္စက္႐ံုလုပ္ငန္းေတြအျပင္ ေအးခဲစားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္း၊ သစ္အေခ်ာထည္လုပ္ငန္း၊ ဓာတုစက္မႈထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းမ်ဳိးစံု စက္႐ံုေပါင္း (၈၀၀) ေက်ာ္အနက္ စက္႐ံုေပါင္း (၄၀၀) ေလာက္ပဲ လုပ္ငန္းလည္ပတ္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း စက္မႈဇုန္ စီမံခန္႔ခြဲေရးေကာ္မတီ၀င္တဦးကလည္း အတည္ျပဳေျပာဆုိပါတယ္။ စက္မႈဇုန္လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္ကသာ လုပ္ငန္းအဆင္ေျပခဲ့ရင္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အလုပ္သမားေတြ တုိးေတာင္းလာတဲ့ လစာေတြ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေနႏွင့္မွာပါ။ ၂၀၀၈-၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေတြအထိလည္း ဆႏၵျပပြဲေတြ ဆက္တုိက္ဘယ္ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ရွိပါေတာ့မလဲ။
ျပႆနာရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာ
စစ္သားေတြ အံုႂကြမလာေအာင္ ေပါႂကြယ္စရိတ္ဆုိၿပီး က်ပ္ (၂) ေသာင္းႏႈန္းစီကို ဒီႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ထပ္မံတုိးေပးလုိက္ရာကေန ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းက လုပ္သားေတြပါ ထပ္ၿပီးတုိးေတာင္းဆုိလာၾကတဲ့ ဆင့္ပြား ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥတခုဟာ စက္မႈဇုန္က သပိတ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ စစ္သားေတြတေယာက္ တလ လစာေငြ (၁၈,၀၀၀) က်ပ္ေလာက္ပဲ ေျဖရွင္းေပးေနခ်ိန္မွာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလအတြင္း ၿငိမ္းအဖြဲ႔တျဖစ္လည္း နယ္ျခားေစာင့္တပ္ေတြကို (အခြင့္ထူးခံ) စစ္သားတေယာက္ (၄၀,၀၀၀) က်ပ္၊ စစ္ဗုိလ္ (၈၀,၀၀၀) ႏႈန္း … စတဲ့ လစာႏႈန္းသစ္ေတြကို စတင္ထုတ္ေပးရာက တပ္မေတာ္ထဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ စစ္သားေတြကို လစာေတြ ထပ္တိုးေပးလုိက္ျပန္ေတာ့လည္း စက္မႈဇုန္လုပ္သားမ်ားက အခုလုိ ထႂကြဆႏၵျပၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုျပႆနာေပါင္္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ လံုးျခာလည္လုိက္သြားတဲ့ ေပါႂကြယ္စရိတ္ထဲမွာ ပုဂၢလိကလုပ္သားမ်ား၊ ပင္စင္စားမ်ား အတြက္ အက်ဳံးတ၀င္ ခံစားခြင့္ဆုိတာလည္း လံုး၀ကို မပါလာခဲ့ျပန္ပါဘူး။ အခုေတာ့ စက္မႈဇုန္သပိတ္အစ ေပါႂကြယ္စရိတ္ကလုိ႔ ဆုိရေတာ့မလုိပါပဲ။ စစ္သားေတြတင္သာမက တျပည္လံုးမွာကို မေလာက္မင ျဖစ္ေနၾကတာမုိ႔ လူတုိင္းေပါႂကြယ္ခ်င္တာကေတာ့ မဆန္းပါဘူး။
အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္အလားအလာ
ႏုိင္ငံေရးေနာက္ခံနဲ႔ လူထုေထာက္ခံမႈေတြမရွိခဲ့ရင္ အလုပ္သမားသပိတ္ကို ၾကာရွည္ဆင္ႏႊဲႏုိင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ စက္႐ံုေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ ပါ၀င္တဲ့ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဇြန္ (၆) ရက္ေန႔ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးကို (ေက်ာင္းသားနဲ႔ လူထုေတြ ေထာက္ခံကူညီ ပံ့ပိုးခဲ့တာေတာင္) မဆလစစ္တပ္က ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ေျဖရွင္းခဲ့ပါတယ္။ ျမစ္ငယ္ မီးရထားစက္ေခါင္းျပင္႐ံု၊ ဆင္မလုိက္ သေဘၤာက်င္း၊ သမုိင္းခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အထည္စက္႐ံု၊ အုတ္က်င္းဂံုနီစက္႐ံု၊ ႀကိဳ႕ကုန္း ဘီပီအုိင္ေဆး၀ါးစက္႐ံု၊ ျမစ္ငယ္မီးရထားစက္႐ံု … စတဲ့ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ လူ (၇) ေယာက္ပဲ ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္း ကမာၻကို မဆလအစုိးရက ဆက္လိမ္ညာခဲ့ျပန္ပါေသးတယ္။ ေစ်းစည္ေနခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ၀င္ေရာက္ပစ္ခတ္လုိက္လုိ႔ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ ဘတၱာေစ်းထဲ ေသဆံုးသြားတဲ့ အရပ္သားစာရင္းကတင္ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ တျပည္လုံး ေသဆံုးမႈစာရင္းထက္ မ်ားေနခဲ့ပါေသးတယ္။
အသစ္စက္စက္ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ မဆလ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ အခန္း (၂) အပိုဒ္ (၉) ပါ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားအင္အားစုမ်ားအေပၚ အေျခခံတည္ထားတဲ့ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစုိးရတရပ္အေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သြားပါမယ့္လို႔ တရား၀င္ေၾကညာခဲ့တဲ့ မဆလအစိုးရဟာ ေျပာၿပီး (၆) လ မျပည့္ေသးခင္ ဒီလိုမ်ဳိး ပစ္ခတ္ေျဖရွင္းျပလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း အစိုးရအေပၚ လူထုယံုၾကည္မႈ လံုး၀ကင္းမဲ့သြားခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္က ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ေျဖရွင္းခဲ့တဲ့ ေသြးသမုိင္းသင္ခန္းစာဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေခတ္ ျမန္မာ့အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈရာဇ၀င္မွာ ေမာ္ကြန္းသစ္ တင္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း အခု လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္လုပ္သားေတြ ဆႏၵျပပြဲေတြသာ ရက္တာရွည္ခဲ့ရင္ နအဖတို႔စိ္တ္ႀကိဳက္ ပစ္ခတ္ေျဖရွင္းဦးမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ စက္မႈဇုန္ ဆႏၵျပပြဲကာလေတြတုန္းက လိႈင္္သာယာစက္မႈဇုန္မွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႔ ဆုိၿပီး အဖြဲ႔တခု နာမည္ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ နအဖတို႔ေခတ္မွာ ဒီလိုမ်ဳိး အလုပ္သမား အစည္းအ႐ံုး၊ သမဂၢေတြ လႈပ္ရွားခြင့္ရႏုိင္ပါ့မလားဆုိတာက သိပ္မေသခ်ာ မေရရာလွတ့ဲ ကိစၥတခုပါ။ ဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အစုိးရက လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြကိုယ္တုိင္ အစည္းအ႐ံုုးအသြင္နဲ႔ ဆႏၵျပတာမဟုတ္ဘဲ တူညီတဲ့ နစ္နာခ်က္ေတြေၾကာင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေပါက္ကြဲထြက္လာတာျဖစ္ၿပီး ဘယ္ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးအင္အားစုကမွ စက္မႈဇုန္ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ဦးေဆာင္တာ၊ ပူးေပါင္း၀င္ေရာက္ကူညီတာမ်ဳိး မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ေၾကညာခ်က္ထုတ္ၿပီး ေျဗာင္ေထာက္ခံ၀ံ့တဲ့အဆင့္ေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာကို ေတြ႔ရမွာပါ။ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမႈကေန လတ္တေလာ ေပါက္ကြဲထြက္လာၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ ဦးေဆာင္မႈမရွိတဲ့ လုပ္သားထုအံုႂကြမႈတခု သက္သက္မို႔လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆႏၵျပ၊ ေပးသေလာက္ေလးယူၿပီး ျမန္ျမန္ သပိတ္ျပန္လွန္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ကူသူကယ္ရာမဲ့ အေနအထားမုိ႔ စက္မႈဇုန္သပိတ္ေတြကို နအဖ အစိုးရဘက္က အလြယ္ေလး ႏွိမ္နင္းႏုိ္င္ခဲ့တာပါ။
မၾကာေသးခင္က ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မတ္လ (၆) ရက္ေန႔ စက္မႈစီးပြားလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္း အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာၾကားသြားတဲ့ စက္မႈ (၁) ၀န္ႀကီး ဦးေသာင္း ေျပာစကားမ်ားအရ …“အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရက ၾကည့္ေနခဲ့သလို အင္အားသံုးၿဖဳိခြင္းမႈ မလုပ္ခဲ့တာဘဲျဖစ္ေၾကာင္း၊ လံုၿခံဳေရးကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားဆႏၵျပမႈေတြ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုမ်ားျပားလာတာ ၂၀၀၇-၀၈ မွာ (၆) ႀကိမ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ရာက ၂၀၀၈-၀၉ မွာ (၉) ႀကိမ္အထိ တိုးလာခဲ့ေၾကာင္း၊ အခု ၂၀၁၀ ႏွစ္ဆန္း (၂) လအတြင္းမွာကို (၁၄) ႀကိမ္ ဆႏၵျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ စက္႐ံုတခ်ိဳ႕မွာသာ အလုပ္ရွင္အလုပ္သမား ႏွစ္ဘက္ညိႇႏိႈင္းေစ့စပ္အဆင္ေျပခဲ့ေၾကာင္း” ဖြင့္ဟ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။
စက္႐ံုပို္င္ရွင္က နအဖနဲ႔ေပါင္ၿပီး အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ဖိႏိွပ္တတ္တာအျပင္ ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္လုပ္သားတုိင္း ၀င္ေငြအရနည္းၿပီး လူမႈဖူလံုေရးခံစားခြင့္ ဘာတခုမွမရွိတာ၊ အားကိုးေလာက္ဖြယ္ရာ အလုပ္သမားဥပေဒေတြ ခုိင္ခုိင္မာမာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မရွိခဲ့တာကို အခုေတာ့ အလုပ္သမားတုိ႔ စတင္သိျမင္လာခဲ့ၾကပါၿပီ။ အလုပ္သမားလစာေတြသာ ထပ္ၿပီးတုိးေပးရမယ္ဆုိရင္ အလုပ္ရွင္ေတြဘက္ကလည္း စက္႐ံုေရာင္းဖုိ႔ ပိတ္ဖို႔ရာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အေနအထားပါ။ ဒီထက္ပိုအဆင္ေျပေအာင္ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ဖုိ႔ရာ လမ္းစကိုလည္း မျမင္ရေသးပါဘူး။ ႏွစ္ဘက္မေျပလည္တဲ့ ၾကားကေန ေနာက္ထပ္ေပၚလာမယ့္ ဆႏၵျပပြဲေတြကလည္း တန္းစီၿပီး အသင့္ေစာင့္ဆုိင္းေနဆဲပါ။
တုိ႔မ်ားလည္း အားက်ပါရဲ႕
ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္သပိတ္ေတြမျဖစ္မီ တလေလာက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ (၉) ရက္ေန႔က ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕အနီး ရပ္ဘူရီခ႐ိုင္ ဆာဟ ၾကက္သားထုတ္စက္႐ံု အမွတ္ (၉၉) မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သား (၅,၀၀၀) ေလာက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီကုမၸဏီလက္ေအာက္မွာ ၾကက္သားထုတ္စက္႐ံု အေတာ္မ်ားမ်ားရွိၿပီး စက္႐ံုတခုကေန ေန႔စဥ္ ၾကက္ေကာင္ေရ (၂) သိန္းခြဲႏႈန္းေလာက္ ထုတ္လုပ္ေပးေနရတာပါ။ ထုိင္းေရာက္ ဆႏၵျပ ျမန္မာအလုပ္သမားတို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ မူလအလုပ္ခ်ိန္ (၁၁) နာရီ ကေန (၈) နာရီအထိ ေလွ်ာ့ခ်ေရး၊ အိုဗာတုိင္ေၾကး တနာရီ ဘတ္ ၃၀ (၁,၀၀၀ က်ပ္) ႏႈန္း တုိးေပးေရး၊ အမ်ားျပည္သူ ႐ံုးပိတ္ရက္အတိုင္း ပိတ္ေပးဖုိ႔၊ အလုပ္သမားပတ္စပို႔ လုပ္ေပးဖုိ႔ … စတဲ့ အခ်က္ေတြအကုန္လံုးကိုပါ ထုိင္းအလုပ္ရွင္မ်ားဘက္က လုိက္ေလ်ာေပးခဲဲ့ပါတယ္။ ဒီဆႏၵျပမႈနဲ႔ မတူတဲ့ ျပည္တြင္းက လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ သပိတ္တုိက္ပြဲမွာေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြကိုယ္တုိင္ ကြင္းဆင္းၿပီး ၾကား၀င္ညိႇေပးတာေတာင္ ထုိင္းအလုပ္ရွင္ေတြ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ဳိးေလာက္ကို အလုပ္သမားေတြ ေတာင္းလုိ႔မရခဲ့တာ ျမန္မာ့စက္မႈဇုန္က လုပ္သားမ်ားအဖို႔ ရင္နာစရာအျဖစ္တခုပါပဲ၊၊
၂၀၁၀ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေရႊျပည္သာစက္မႈဇုန္လႈပ္ရွားမႈဟာ အက်ဳိးျမတ္ရွိရွိ၊ အခ်ိန္တုိတုိ၊ က်ဆံုးမႈနည္းနည္းဆိုတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပလႈပ္ရွားမႈ မူအတုိင္း ေဘာင္၀င္ခဲ့ေပမယ့္ အလုပ္သမားေတြ ရလုိက္တဲ့ အက်ိဳးျမတ္ေတြကျဖင့္ သိပ္ကုိ နည္းလြန္းလွပါတယ္။ (အပိုေၾကး၊ လစာေငြတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ တုိးၿပီးရလုိက္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး အလုပ္ရွင္ ျပန္ျဖတ္တာခံရလို႔ ဒုံရင္းလုပ္ခေတြအတို္င္း ျပန္ရေနၾကတဲ့ စက္မႈဇုန္ စက္႐ံုအလုပ္သမားအမ်ားစု ဆက္က်န္ရွိေနဆဲပါ)။ လတ္တေလာ စား၀တ္ေနေရး ဘ၀ျပႆနာေတြအတြက္ေတာင္ မေသခ်ာ မေရရာႏုိင္လွၿပီး အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သိပ္မရွိလွတဲ့ ရလဒ္တခုပဲလုိ႔သာ အလုပ္သမားေတြဘက္က သေဘာေပါက္ထားၾကပါတယ္၊၊ စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပမႈေတြ တေန႔ထက္တေန႔ အရွိန္ျမင့္တက္လာေနဆဲမို႔ ေနာင္မွာလည္း ထာ၀ရ ၿငိႇမ္းမရတဲ့ မီးေတာင္္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ အလုပ္သမားဆႏၵျပပြဲေတြ ဆက္ၿပီးရွိေနဦးမွာပါ။ ေပါက္ကြဲေနၾကဦးမွာပါပဲ။ ။
0 comments:
Post a Comment