ကိုကိုလႈိင္
( ဇန္နဝါရီလ ၂၈ ရက္ေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္တိုင္းမ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ(၆)၊ အမွတ္ (၄)၊ အခ်ဳပ္ပို (A) မွ ေဆာင္းပါးရွင္ ကိုကိုလႈိင္၏ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ႏုိ္င္ငံေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီ အေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား သိထားသင့္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ အယူအဆ မ်ား ပါ၀င္ေနလို႕ မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ ပါတယ္။ )
“အမ်ားအားျဖင့္ စင္ျမင့္ေပၚတက္ အသံ က်ယ္က်ယ္ေအာ္၊ ဟိုဆဲဒီဆဲ ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးဟု ထင္၏။ ဤအရာမ်ဳိးကား ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္။ ဓမင္ေဂၚဂီ (Demagogy) ေခၚ လူၿပိန္းႀကိဳက္ လူေပါစား အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ားသည္ ဒီလိုအေပါစား အလုပ္ကိုပင္ တကယ့္ တကယ္ႀကီး ထင္ကာ ဟစ္တလာ ေယာင္ေယာင္၊ မူဆိုလီနီ ေယာင္ေယာင္ဝါး ၾကသည္ကို ေတြ႕ရေပ၏။ ဒီလို ဝါးၾကသူမ်ားမွာ ၾကာရွည္ မခံတတ္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႔နဂို ေပၚလာသျဖင့္ လူအမ်ား အထင္ႀကီးသေလာက္ မဟုတ္၍ တိမ္ျမဳပ္၍ သြားၾကသည္သာ မ်ားေလသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဤေခတ္သစ္တြင္ ေပၚလာေသာ ဝါဒမ်ားကို ၾကားရၿပီး မဟုတ္ တမ္းတရမ္း ေျပာလိုေျပာ၊ ေရးလိုေရး၊ သီခ်င္းစပ္ လုိစပ္ ေတြ႕ရေပသည္”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
(ႏိုင္ငံေရးအမ်ဳိးမ်ဳိး)
ေခတ္အေျပာင္းအလဲ ကာလ နီးကပ္လာခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္ေရး မရမီက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာခဲ့ေသာ အျခင္းအရာမ်ဳိး ျပန္ေတြ႕ လာရသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။
အင္တာနက္ ဝက္ဘ္ဆိုက္မ်ား၊ ပံုႏွိပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ား အေပၚတြင္တက္၍ ခြပ္ၾက၊ ထိုးၾက၊ ႏွက္ၾကႏွင့္ ႀကိဳးဝိုင္းမဲ့ စိန္ေခၚပြဲ မ်ားကို ေတြ႕ျမင္လာရသည္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ ေရးသားခြင့္ ပိုမိုရရွိ လာမႈႏွင့္အတူ ဤလိႈင္းတံပိုး မည္မွ် ျပင္းထန္ ဆိုးရြား လာမည္ကို မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားလွပါသည္ ဆိုေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေမတၱာျဖင့္ ယွဥ္၍ ေျပာဆိုႏုိင္မႈ နည္းပါးလွၿပီး အာဃာတႏွင့္ ဝီဘစၧရသ၊ ႐ုဒၵရသ လႊမ္းေသာ အေျပာအဆိုမ်ားသာ တြင္က်ယ္ေနျခင္း အေပၚ လူအမ်ား ေလးစားျခင္း ခံရေသာ ပညာရွင္ႀကီး တစ္ဦးက မခ်င့္မရဲ ေထာက္ျပေဝဖန္ ခဲ့သည္ကိုလည္း မၾကာမီက ဖတ္႐ႈခဲ့ရ ျပန္ပါ၏။
ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြ လိုေနေသးသည္။ ဘယ္စိန္ေခၚမႈေတြကို ဘယ္လို စုေပါင္း ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊား ၾကမည္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားဖို႔ ဘာေတြ ဝိုင္းလုပ္ၾကမည္ ဆိုေသာ တြက္ဆ ေျမာ္ျမင္ ေျပာဆိုမႈ မ်ားကား ၾကားခဲ ရလွပါသည္။
မီဒီယာ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေပၚ၌ ‘လူ’ ႏွင့္ ‘ေနရာ’တို႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍သာ နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ အသက္အရြယ္၊ အေတြးအေခၚ၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ အေသြးအေရာင္ မတူေသာ ပုဂၢိဳလ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပါင္းစုလႈပ္ရွား လာၾကသည္ ကိုလည္း သတိထားမိသည္။ ထိုသို႔ အေသြးအဆင္ စံုလွေသာ အစုအဖြဲ႕တို႔ မည္သို႔ေသာ ဘံုရပ္တည္ခ်က္ ပလက္ေဖာင္း ကို ရွာၾကမည္နည္း။ ထိုဘံုရပ္တည္ခ်က္ ဆိုသည္တို႔မွာလည္း အမွန္တကယ္ ရည္ရြယ္ရင္းေလာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသည့္ ‘လူၿပိဳင္းႀကိဳက္’ ေက်ာ္ေအာင္ ညာသည့္ ေၾကာ္ျငာမ်ား ျဖစ္မည္ေလာ၊ မေသခ်ာလွေသးပါ။
အေျပာမွ်ႏွင့္ပင္ အားရစရာ မရွိေသးလွ်င္ အေျပာထက္ မ်ားစြာခက္ေသာ အလုပ္အတြက္မွာမူ ဆိုစရာပင္ မရွိပါ။
အထက္ပါ “ႏိုင္ငံေရးအမ်ဳိးမ်ဳိး” သူသည့္ ေဆာင္းပါး၌ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ “တုိင္းျပည္ ေကာင္းစား ေအာင္ အေျပာကားလြယ္၏။ အလုပ္ကား ခက္၏။ ဥပမာ- ဆင္းရဲသားေတြ လယ္မဲ့ေနတယ္၊ လယ္ရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုလွ်င္ ပထမ ဗမာျပည္မွာ ဘယ္ႏွေယာက္ လယ္မဲ့ေနတာကို သိရမည္။ ဒုတိယ သိသေလာက္ လူေတြကိုေပးစရာ ေျမ ရွိ၊ မရွိ။ ရွိျပန္လွ်င္လည္း ဘယ္လိုလုပ္၍ ဘယ္ေလာက္စီ ေပးေဝရမည္ ကို သိရမည္။
သစ္ေတာထြင္း၍ ေျမရေအာင္လုပ္မလား။ ခ်စ္တီးေတြ လက္ထဲကပဲ အတင္းလုမလား လုပ္ၿပီးတဲ့ ခ်စ္တီးေတြ မရွိလို႔ လယ္သမားေတြ လယ္စုိက္ဖို႔၊ ပ်ဳိးႏုတ္ဖို႔ လယ္စရိတ္ေတြ မရွိလွ်င္ ဘယ္သူက ေပးမလဲ။ လယ္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳး ေအာင္ ေခတ္သစ္ နည္းေတြနဲ႔ လုပ္ဖို႔ ဘယ္သူေတြက ဘာသင္ေပးမလဲ။ ဘယ္လိုကိရိယာမ်ဳိး ဘယ္ကကူမလဲ၊ ဝယ္ယူမလား၊ ႏုိင္ငံျခားက လယ္ယာ စိုက္ပ်ဳိးေရး အတတ္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လူေတြေခၚယူမလား။
ဒီလိုဆိုရင္ ေငြေတြ တက္တက္စင္ ကုန္မည္။ ကုန္လွ်င္ ဘယ္ကရမလဲ။ တုိင္းျပည္ကရတဲ့ အခြန္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ မေလာက္ဘူး တဲ့။ ဘယ္ကေခ်းမလဲ၊ ဗမာေတြ ဆီကလား။ ႏုိုင္ငံျခား အစိုးရေတြနဲ႔ မဟာမိတ္ လုပ္ၿပီး သူတို႔ဆီက ေခ်းမလား။ ေခ်းတယ္ဆိုရင္ပဲ အလကား ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး အခ်က္လက္ေတြ ေပးရလိမ့္မယ္။ ဤကဲ့သုိ႔ တစ္ေမွ်ာ္ တစ္ေခၚႀကီး စဥ္းစားရ၏။ ငွက္ေပ်ာသီး ႏႊာစားသလို မလြယ္။”
မၾကာေသးမီက ႏုိဘယ္ စီးပြားေရးဆုရ ကမ႓ာေက်ာ္ စီးပြားေရးပညာရွင္ ဂ်ဳိးဇက္စတစ္ဂလစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာသြား၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လယ္ယာစီးပြားေရး၏ အဓိကက်ပံုကို ေထာက္ျပသြား၏။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါက ကမ႓ာ့ထိပ္တန္း ဆန္တင္ပို႔ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္လာႏုိင္သည့္ အလားအလာ ရွိေၾကာင္း သံုးသပ္ျပသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအလားအလာကို အမွန္တကယ္ ေဖာ္ေဆာင္ ႏုိင္ေအာင္ မည္သုိ႔ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္နည္း တရားဝင္ စာရင္းဇယားမ်ား အရ ၂၀၀၈- ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လူဦးေရ ၅၈ ဒသမ ၄သန္း ရွိ၏။ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏုိင္ငံ၌ ၆၈ ဒသမ၄ သန္း ရွိ၏။ ဆန္စပါး ထြက္ရွိမႈ၌ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထုိႏွစ္တြင္ စပါးမက္ထရစ္ တန္ခ်ိန္ ၃၅ ဒသမ၈သန္း ထြက္၏။ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ၃၅သန္းသာ ထြက္၏။ သို႔ေသာ္ ထုိင္းႏုိင္ငံက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆန္တန္ခ်ိန္ ၈ဒသမ၅သန္း တင္ပို႔ႏုိင္ခ်ိန္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံက တန္ခ်ိန္ ၃၅၀၀၀၀ သာ တင္ပို႔ႏိုင္ေသးသည္။ ၂၀၀၈ -၂၀၀၉၌ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဆန္တန္ခ်ိန္ တစ္သန္းခန္႔ တင္ပို႔ႏိုင္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ထိုင္းႏုိင္ငံက ဆန္တန္ခ်ိန္ ရွစ္သန္းမွ ၁၀သန္းအၾကား တင္ပို႔ႏုိင္ဖြယ္ ရွိသည္ ဆို၏။ စားသံုးသူဦးေရ ပိုမ်ားၿပီး ဆန္ထြက္ပမာဏ ပိုနည္းသည့္ ထုိင္းႏုိင္ငံက ဆန္တင္ပို႔ရာ၌ ျမန္မာႏုိင္ငံထက္ ရွစ္ဆခန္႔ ပိုမ်ားေနသည္ ဆိုျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ဆန္စပါးစိုက္ပ်ဳိး၊ ထုတ္လုပ္တင္ပို႔မႈ လုပ္ငန္းတြင္ မည္သို႔ျပဳျပင္ ေဖာ္ေဆာင္ သြားသင့္သနည္း။ အရင္းအႏွီး၊ နည္းပညာ၊ အေျခခံ အေဆာက္အအံု၊ စက္ကိရိယာ၊ မ်ဳိးေကာင္းမ်ဳိးသနု္႔၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာ၊ ပိုးသတ္ေဆး၊ စက္သံုးဆီရရွိေရး၊ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္လြန္ သိုေလွာင္ ႀကိတ္ခြဲမႈစနစ္၊ ေစ်းကြက္ရွာေဖြမႈ၊ ေစ်းႏႈန္းထိန္းသိမ္းေရး၊ စိုက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္မ်ား အတြက္ မက္လံုး၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ လုပ္ထံုး လုပ္နည္းမ်ား၊ သေဘၤာတင္စနစ္၊ ႏုိင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္မႈ စသည္ စသည္ စဥ္းစားစရာ ေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီး ရွိသည္။
ႏုိင္ငံျခားသား ပညာရွင္ေတြက မေနႏုိင္၊ မထိုင္ႏုိင္ လာကူၿပီး စဥ္းစားေပးသြားသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံေရး သမားမ်ား ထိုသို႔ မည္မွ် စဥ္းစား ထားၿပီး ၾကပါၿပီနည္း။
ႏုိင္ငံေရးဟူသည္ အေျပာကား လြယ္၏။ အလုပ္ကားခက္၏။ ဒီမိုကေရစီ ရၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ပေဒသာပင္ေျမက ေပါက္လာမည္ မဟုတ္။ အာဏာရ႐ံု မွ်သာ စိတ္ကူးေနေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ လူၿပိဳန္းႀကိဳက္ အေျပာ သက္သက္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားထက္ အျမင္က်ယ္ေသာ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္ေသာ၊ သေဘာထားႀကီးေသာ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ အမွန္တကယ္ ရွိေသာ၊ အေျပာထက္ အလုပ္ျဖင့္ သက္ေသျပႏုိင္ ေသာ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုသာ ျပည္သူတို႔က ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကပါသည္။
ကိုကိုလႈိင္
( ဇန္နဝါရီလ ၂၈ ရက္ေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္တိုင္းမ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ(၆)၊ အမွတ္ (၄)၊ အခ်ဳပ္ပို (A) မွ ေဆာင္းပါးရွင္ ကိုကိုလႈိင္၏ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ႏုိ္င္ငံေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီ အေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား သိထားသင့္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ အယူအဆ မ်ား ပါ၀င္ေနလို႕ မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ ပါတယ္။ )
“အမ်ားအားျဖင့္ စင္ျမင့္ေပၚတက္ အသံ က်ယ္က်ယ္ေအာ္၊ ဟိုဆဲဒီဆဲ ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးဟု ထင္၏။ ဤအရာမ်ဳိးကား ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္။ ဓမင္ေဂၚဂီ (Demagogy) ေခၚ လူၿပိန္းႀကိဳက္ လူေပါစား အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ားသည္ ဒီလိုအေပါစား အလုပ္ကိုပင္ တကယ့္ တကယ္ႀကီး ထင္ကာ ဟစ္တလာ ေယာင္ေယာင္၊ မူဆိုလီနီ ေယာင္ေယာင္ဝါး ၾကသည္ကို ေတြ႕ရေပ၏။ ဒီလို ဝါးၾကသူမ်ားမွာ ၾကာရွည္ မခံတတ္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႔နဂို ေပၚလာသျဖင့္ လူအမ်ား အထင္ႀကီးသေလာက္ မဟုတ္၍ တိမ္ျမဳပ္၍ သြားၾကသည္သာ မ်ားေလသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဤေခတ္သစ္တြင္ ေပၚလာေသာ ဝါဒမ်ားကို ၾကားရၿပီး မဟုတ္ တမ္းတရမ္း ေျပာလိုေျပာ၊ ေရးလိုေရး၊ သီခ်င္းစပ္ လုိစပ္ ေတြ႕ရေပသည္”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
(ႏိုင္ငံေရးအမ်ဳိးမ်ဳိး)
ေခတ္အေျပာင္းအလဲ ကာလ နီးကပ္လာခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္ေရး မရမီက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာခဲ့ေသာ အျခင္းအရာမ်ဳိး ျပန္ေတြ႕ လာရသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။
အင္တာနက္ ဝက္ဘ္ဆိုက္မ်ား၊ ပံုႏွိပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ား အေပၚတြင္တက္၍ ခြပ္ၾက၊ ထိုးၾက၊ ႏွက္ၾကႏွင့္ ႀကိဳးဝိုင္းမဲ့ စိန္ေခၚပြဲ မ်ားကို ေတြ႕ျမင္လာရသည္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ ေရးသားခြင့္ ပိုမိုရရွိ လာမႈႏွင့္အတူ ဤလိႈင္းတံပိုး မည္မွ် ျပင္းထန္ ဆိုးရြား လာမည္ကို မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားလွပါသည္ ဆိုေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေမတၱာျဖင့္ ယွဥ္၍ ေျပာဆိုႏုိင္မႈ နည္းပါးလွၿပီး အာဃာတႏွင့္ ဝီဘစၧရသ၊ ႐ုဒၵရသ လႊမ္းေသာ အေျပာအဆိုမ်ားသာ တြင္က်ယ္ေနျခင္း အေပၚ လူအမ်ား ေလးစားျခင္း ခံရေသာ ပညာရွင္ႀကီး တစ္ဦးက မခ်င့္မရဲ ေထာက္ျပေဝဖန္ ခဲ့သည္ကိုလည္း မၾကာမီက ဖတ္႐ႈခဲ့ရ ျပန္ပါ၏။
ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြ လိုေနေသးသည္။ ဘယ္စိန္ေခၚမႈေတြကို ဘယ္လို စုေပါင္း ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊား ၾကမည္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားဖို႔ ဘာေတြ ဝိုင္းလုပ္ၾကမည္ ဆိုေသာ တြက္ဆ ေျမာ္ျမင္ ေျပာဆိုမႈ မ်ားကား ၾကားခဲ ရလွပါသည္။
မီဒီယာ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေပၚ၌ ‘လူ’ ႏွင့္ ‘ေနရာ’တို႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍သာ နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ အသက္အရြယ္၊ အေတြးအေခၚ၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ အေသြးအေရာင္ မတူေသာ ပုဂၢိဳလ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပါင္းစုလႈပ္ရွား လာၾကသည္ ကိုလည္း သတိထားမိသည္။ ထိုသို႔ အေသြးအဆင္ စံုလွေသာ အစုအဖြဲ႕တို႔ မည္သို႔ေသာ ဘံုရပ္တည္ခ်က္ ပလက္ေဖာင္း ကို ရွာၾကမည္နည္း။ ထိုဘံုရပ္တည္ခ်က္ ဆိုသည္တို႔မွာလည္း အမွန္တကယ္ ရည္ရြယ္ရင္းေလာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသည့္ ‘လူၿပိဳင္းႀကိဳက္’ ေက်ာ္ေအာင္ ညာသည့္ ေၾကာ္ျငာမ်ား ျဖစ္မည္ေလာ၊ မေသခ်ာလွေသးပါ။
အေျပာမွ်ႏွင့္ပင္ အားရစရာ မရွိေသးလွ်င္ အေျပာထက္ မ်ားစြာခက္ေသာ အလုပ္အတြက္မွာမူ ဆိုစရာပင္ မရွိပါ။
အထက္ပါ “ႏိုင္ငံေရးအမ်ဳိးမ်ဳိး” သူသည့္ ေဆာင္းပါး၌ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ “တုိင္းျပည္ ေကာင္းစား ေအာင္ အေျပာကားလြယ္၏။ အလုပ္ကား ခက္၏။ ဥပမာ- ဆင္းရဲသားေတြ လယ္မဲ့ေနတယ္၊ လယ္ရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုလွ်င္ ပထမ ဗမာျပည္မွာ ဘယ္ႏွေယာက္ လယ္မဲ့ေနတာကို သိရမည္။ ဒုတိယ သိသေလာက္ လူေတြကိုေပးစရာ ေျမ ရွိ၊ မရွိ။ ရွိျပန္လွ်င္လည္း ဘယ္လိုလုပ္၍ ဘယ္ေလာက္စီ ေပးေဝရမည္ ကို သိရမည္။
သစ္ေတာထြင္း၍ ေျမရေအာင္လုပ္မလား။ ခ်စ္တီးေတြ လက္ထဲကပဲ အတင္းလုမလား လုပ္ၿပီးတဲ့ ခ်စ္တီးေတြ မရွိလို႔ လယ္သမားေတြ လယ္စုိက္ဖို႔၊ ပ်ဳိးႏုတ္ဖို႔ လယ္စရိတ္ေတြ မရွိလွ်င္ ဘယ္သူက ေပးမလဲ။ လယ္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳး ေအာင္ ေခတ္သစ္ နည္းေတြနဲ႔ လုပ္ဖို႔ ဘယ္သူေတြက ဘာသင္ေပးမလဲ။ ဘယ္လိုကိရိယာမ်ဳိး ဘယ္ကကူမလဲ၊ ဝယ္ယူမလား၊ ႏုိင္ငံျခားက လယ္ယာ စိုက္ပ်ဳိးေရး အတတ္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လူေတြေခၚယူမလား။
ဒီလိုဆိုရင္ ေငြေတြ တက္တက္စင္ ကုန္မည္။ ကုန္လွ်င္ ဘယ္ကရမလဲ။ တုိင္းျပည္ကရတဲ့ အခြန္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ မေလာက္ဘူး တဲ့။ ဘယ္ကေခ်းမလဲ၊ ဗမာေတြ ဆီကလား။ ႏုိုင္ငံျခား အစိုးရေတြနဲ႔ မဟာမိတ္ လုပ္ၿပီး သူတို႔ဆီက ေခ်းမလား။ ေခ်းတယ္ဆိုရင္ပဲ အလကား ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး အခ်က္လက္ေတြ ေပးရလိမ့္မယ္။ ဤကဲ့သုိ႔ တစ္ေမွ်ာ္ တစ္ေခၚႀကီး စဥ္းစားရ၏။ ငွက္ေပ်ာသီး ႏႊာစားသလို မလြယ္။”
မၾကာေသးမီက ႏုိဘယ္ စီးပြားေရးဆုရ ကမ႓ာေက်ာ္ စီးပြားေရးပညာရွင္ ဂ်ဳိးဇက္စတစ္ဂလစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာသြား၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လယ္ယာစီးပြားေရး၏ အဓိကက်ပံုကို ေထာက္ျပသြား၏။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါက ကမ႓ာ့ထိပ္တန္း ဆန္တင္ပို႔ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္လာႏုိင္သည့္ အလားအလာ ရွိေၾကာင္း သံုးသပ္ျပသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအလားအလာကို အမွန္တကယ္ ေဖာ္ေဆာင္ ႏုိင္ေအာင္ မည္သုိ႔ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္နည္း တရားဝင္ စာရင္းဇယားမ်ား အရ ၂၀၀၈- ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လူဦးေရ ၅၈ ဒသမ ၄သန္း ရွိ၏။ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏုိင္ငံ၌ ၆၈ ဒသမ၄ သန္း ရွိ၏။ ဆန္စပါး ထြက္ရွိမႈ၌ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထုိႏွစ္တြင္ စပါးမက္ထရစ္ တန္ခ်ိန္ ၃၅ ဒသမ၈သန္း ထြက္၏။ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ၃၅သန္းသာ ထြက္၏။ သို႔ေသာ္ ထုိင္းႏုိင္ငံက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆန္တန္ခ်ိန္ ၈ဒသမ၅သန္း တင္ပို႔ႏုိင္ခ်ိန္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံက တန္ခ်ိန္ ၃၅၀၀၀၀ သာ တင္ပို႔ႏိုင္ေသးသည္။ ၂၀၀၈ -၂၀၀၉၌ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဆန္တန္ခ်ိန္ တစ္သန္းခန္႔ တင္ပို႔ႏိုင္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ထိုင္းႏုိင္ငံက ဆန္တန္ခ်ိန္ ရွစ္သန္းမွ ၁၀သန္းအၾကား တင္ပို႔ႏုိင္ဖြယ္ ရွိသည္ ဆို၏။ စားသံုးသူဦးေရ ပိုမ်ားၿပီး ဆန္ထြက္ပမာဏ ပိုနည္းသည့္ ထုိင္းႏုိင္ငံက ဆန္တင္ပို႔ရာ၌ ျမန္မာႏုိင္ငံထက္ ရွစ္ဆခန္႔ ပိုမ်ားေနသည္ ဆိုျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ဆန္စပါးစိုက္ပ်ဳိး၊ ထုတ္လုပ္တင္ပို႔မႈ လုပ္ငန္းတြင္ မည္သို႔ျပဳျပင္ ေဖာ္ေဆာင္ သြားသင့္သနည္း။ အရင္းအႏွီး၊ နည္းပညာ၊ အေျခခံ အေဆာက္အအံု၊ စက္ကိရိယာ၊ မ်ဳိးေကာင္းမ်ဳိးသနု္႔၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာ၊ ပိုးသတ္ေဆး၊ စက္သံုးဆီရရွိေရး၊ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္လြန္ သိုေလွာင္ ႀကိတ္ခြဲမႈစနစ္၊ ေစ်းကြက္ရွာေဖြမႈ၊ ေစ်းႏႈန္းထိန္းသိမ္းေရး၊ စိုက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္မ်ား အတြက္ မက္လံုး၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ လုပ္ထံုး လုပ္နည္းမ်ား၊ သေဘၤာတင္စနစ္၊ ႏုိင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္မႈ စသည္ စသည္ စဥ္းစားစရာ ေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီး ရွိသည္။
ႏုိင္ငံျခားသား ပညာရွင္ေတြက မေနႏုိင္၊ မထိုင္ႏုိင္ လာကူၿပီး စဥ္းစားေပးသြားသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံေရး သမားမ်ား ထိုသို႔ မည္မွ် စဥ္းစား ထားၿပီး ၾကပါၿပီနည္း။
ႏုိင္ငံေရးဟူသည္ အေျပာကား လြယ္၏။ အလုပ္ကားခက္၏။ ဒီမိုကေရစီ ရၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ပေဒသာပင္ေျမက ေပါက္လာမည္ မဟုတ္။ အာဏာရ႐ံု မွ်သာ စိတ္ကူးေနေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ လူၿပိဳန္းႀကိဳက္ အေျပာ သက္သက္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားထက္ အျမင္က်ယ္ေသာ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္ေသာ၊ သေဘာထားႀကီးေသာ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ အမွန္တကယ္ ရွိေသာ၊ အေျပာထက္ အလုပ္ျဖင့္ သက္ေသျပႏုိင္ ေသာ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုသာ ျပည္သူတို႔က ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကပါသည္။
ကိုကိုလႈိင္
0 comments:
Post a Comment